ถ้าโลกใบมีแต่สายรุ้งตัวของผมก็จะเปื้อนสายรุ้งทุกวันถ้ามีลูกกวาดออกจากตัวมนุษย์แคนดี้ผมก็จะใช้ขวานควักออกมาดินแดนของผมช่างสวยงามโอ้ที่รักของผมคุณเป็นแสงแต่ทำไมผมถึงสัมผัสคุณไม่ได้เพราะผมน่ะเป็นเด็กดี

ในโลกที่มนุษย์อยากเหนือพระเจ้าพวกเขาได้ทำลายกฎธรรมชาติและเกิดเป็นมนุษย์ผู้มีพลังวิเศษก่อนที่จะมีเด็กชายในคำทำนายจะถือกำเนิดขึ้นเพื่อล้างบางเหล่ามนุษย์

ลูปของความพยายามดิ้นรนหากระถางใบใหม่ทุกครั้งที่แตกสลาย

เรยร

บันทึกธรรมดาที่เก็บมุมมองของเด็กสาวคนหนึ่งต่อประเด็นธรรมดาต่าง ๆ ไว้...พอผมสงสัยว่าทำไมถึงต้องสนใจเรื่องธรรมดาทั่วไปด้วย เธอก็ตอบผมว่า "เพราะเรื่องสำคัญที่หลายคนมองข้ามไป ก็เป็นเรื่องธรรมดานี่ล่ะค่ะ"

เมื่อรสชาติกลายเป็นภาษาของหัวใจ พิมพ์ดาวใช้พรสวรรค์ด้านการทำอาหารเยียวยาบาดแผลในใจ สร้างความหวังให้ผู้คน และเปลี่ยนชุมชนเล็ก ๆ ให้กลายเป็นบ้านแห่งความรัก ความร่วมมือ และการเริ่มต้นใหม่

“กระจกสะท้อนเพียงสิ่งที่ตาเห็น เรามองมันเพื่อรูปลักษณ์ ไม่ใช่จิตใจ แต่เมื่อคุณจ้องลึกลงไป — กระจกก็อาจสะท้อนความคิดของคุณกลับมา?”

ขนมหวานท่ามกลางดอกไม้และใต้แสงจันทร์

เมื่อรักที่ให้ถูกตอบแทนด้วยการทรยศ ความเจ็บบีบคั้นให้เขาลงมือ ใต้ใบหน้าเรียบเฉย เขาฆ่าเพราะเหตุผลที่คนธรรมดาไม่มีวันเข้าใจ และเมื่อเสียงนั้นตื่นขึ้น… ไม่มีใครหยุดมันได้อีกต่อไป

ฉันรักเธอนะลิช อยู่กับฉันตลอดไปเถอะนะ

"ตลาดใต้เงาซึม" คือเรื่องราวของ ปานดาว (17 ปี) ลูกสาวที่เรียน กศน. และต้องช่วยพ่อแม่ (คุณภพและคุณพราว) ขายของในตลาดนัด ​ปมหลัก: พ่อแม่ขายของหนักเพื่อหวังให้ปานดาวมีชีวิตที่ดีกว่า จึง กดดัน ให้ลูกต้

บีม เด็กสาววัยรุ่นสุดสวยจากเมืองใหญ่ เธอมีความฝันเป็นตำรวจหญิง แต่เธออาจมีความผิดปกติตั้งแต่ต้น จากสังคมที่กดดันและเรื่องราวต่างๆในชีวิต จนนำไปสู่การกระทำที่เราไม่อาจคาดคิด

หมอจิตเวชที่มีอดีตที่แสนเจ็บปวดได้มีโอกาสมาล้างแค้น

“เขาไม่ใช่มนุษย์ แต่เขาก็รู้ว่าใครคือคนบาปเขาเห็นความกลัวของคุณเพราะไม่มีสิ่งใดถูกซ่อนไว้ได้ บาปของคุณจึงเปิดเผยก่อนที่ความตายจะกลืนคุณ"พวกเลือดสีดำ"

เด็กชายคนหนึ่งตื่นขึ้นกลางดินแดนสีขาวโพลนที่ไร้ทางออก ความทรงจำทั้งหมดของเขาหายไป เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร มาจากไหน หรือทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ เขาต้องออกเดินทางไปในโลกอันน่าพิศวงพร้อมกับเด็กหญิงปริศนา

บทกลอนแด่ข้าพระเจ้า

เรื่องราวทั้งหมดเริ่มต้นจาก "ชิ้นเนื้อแปลกๆ ในความทรงจำวัยเด็ก" ของรำไพแม่บ้านแสนธรรมดาในครอบครัวแสนอบอุ่น ซึ่งเธอเล่าถึงแมวที่รักของเธอชื่อ "เจ้านิ่ม" ที่มักจะคาบของขวัญอันเป็นชิ้นส่วนเล็ก ๆ กลับมา…

“อย่าลืมกอดตัวเองให้แน่น เหมือนที่คุณเคยกอดคนอื่นมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน” คนที่คุณควรดูแลให้ดีที่สุด...และไม่ควรจะถูกลืม นั่นคือ ‘ตัวคุณเอง’ บางครั้งคุณอาจจะใส่ใจคนอื่นมากเกินไป จนหลงลืมสิ่งที่สำคัญว่า