บนถนนสายนี้... ความตายมักไม่ได้เกิดจากสันดานโฉด แต่มันอุบัติขึ้นเพียงเพราะมี "ขาใหญ่" บางคน สั่งให้ทุกอย่าง "สงบ" ลงด้วยกระสุนและหยาดเลือด เพราะความลับที่ดังเกินไป... มีเพียง "ความเงียบ" เท่านั้นที่ปิดปากมันได้สนิท!

ผมมีผีประจำตัว บางคนเรียกเจ้ากรรมนายเวร บางคนเรียกว่าบ้า สมัยนี้เรียกว่าซึมเศร้า แล้วคุณล่ะ มีผีไหม?

ในวาระสุดท้ายของชีวิต เธอจะมองเห็นโลกเป็นสีอะไรกันนะ ถ้าหากว่าสีครามของท้องฟ้ากับสีครามของนํ้าทะเลมันทับซ้อนกัน เพราะตั้งแต่ที่ฉันสูญเสียเธอไป ดาไซน์ของฉันก็มีค่าน้อยกว่าศูนย์

ฉันไม่ได้ต้องการให้ใครมาสงสารหรือปลอบโยนด้วยคำพูดที่น่าเบื่อ ฉันก็แค่อยากให้ใครสักคนนั่งอยู่ข้างๆ คอยรับฟังเรื่องราวของฉันโดยไม่ปริปากพูดสิ่งใดออกมาก็เท่านั้น ฉันขอมากเกินไปงั้นหรอ...

“เขาไม่ใช่มนุษย์ แต่เขาก็รู้ว่าใครคือคนบาปเขาเห็นความกลัวของคุณเพราะไม่มีสิ่งใดถูกซ่อนไว้ได้ บาปของคุณจึงเปิดเผยก่อนที่ความตายจะกลืนคุณ"พวกเลือดสีดำ"

"มายาฆาต" คือการไล่ล่า ฆาตกรผู้เสพติดการทำลาย ที่จงใจเลือกเหยื่อผู้อ่อนแอและไร้ทางสู้เป็นเป้าหมาย ใครกันแน่คือฆาตกร...ในเกมจิตที่ซับซ้อนนี้... สุดท้ายแล้ว "มายาฆาต" จะพรากชีวิตใครไปเป็นรายถัดไป?

จิตรกร หรือ ตรอก กันแน่ที่ถูกลืม อาซัวมองโลกขาวดำของเขา ก่อนหลับตา นี่มันเป็นเรื่องตลกร้ายที่สุดในชีวิตของเขาเอง

เด็กชายคนหนึ่งตื่นขึ้นกลางดินแดนสีขาวโพลนที่ไร้ทางออก ความทรงจำทั้งหมดของเขาหายไป เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร มาจากไหน หรือทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ เขาต้องออกเดินทางไปในโลกอันน่าพิศวงพร้อมกับเด็กหญิงปริศนา

เมื่อรักที่ให้ไม่เคยเพียงพอ เธอกับชายชู้ร่วมมือกันสวมเขาให้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาซ่อนบาปไว้ใต้ใบหน้าเรียบเฉย ฆ่าเพื่อยุติความเจ็บปวด พรากเมื่อคิดว่าสิ่งนั้นผิดบาป แต่แรงกรรมจะย้อนคืนและสาสมเสมอ

ลูปของความพยายามดิ้นรนหากระถางใบใหม่ทุกครั้งที่แตกสลาย

บันทึกธรรมดาที่เก็บมุมมองของเด็กสาวคนหนึ่งต่อประเด็นธรรมดาต่าง ๆ ไว้...พอผมสงสัยว่าทำไมถึงต้องสนใจเรื่องธรรมดาทั่วไปด้วย เธอก็ตอบผมว่า "เพราะเรื่องสำคัญที่หลายคนมองข้ามไป ก็เป็นเรื่องธรรมดานี่ล่ะค่ะ"

ในโลกที่มนุษย์อยากเหนือพระเจ้าพวกเขาได้ทำลายกฎธรรมชาติและเกิดเป็นมนุษย์ผู้มีพลังวิเศษก่อนที่จะมีเด็กชายในคำทำนายจะถือกำเนิดขึ้นเพื่อล้างบางเหล่ามนุษย์

ถ้าโลกใบมีแต่สายรุ้งตัวของผมก็จะเปื้อนสายรุ้งทุกวันถ้ามีลูกกวาดออกจากตัวมนุษย์แคนดี้ผมก็จะใช้ขวานควักออกมาดินแดนของผมช่างสวยงามโอ้ที่รักของผมคุณเป็นแสงแต่ทำไมผมถึงสัมผัสคุณไม่ได้เพราะผมน่ะเป็นเด็กดี

เรยร

เมื่อรสชาติกลายเป็นภาษาของหัวใจ พิมพ์ดาวใช้พรสวรรค์ด้านการทำอาหารเยียวยาบาดแผลในใจ สร้างความหวังให้ผู้คน และเปลี่ยนชุมชนเล็ก ๆ ให้กลายเป็นบ้านแห่งความรัก ความร่วมมือ และการเริ่มต้นใหม่

บทกลอนแด่ข้าพระเจ้า

“กระจกสะท้อนเพียงสิ่งที่ตาเห็น เรามองมันเพื่อรูปลักษณ์ ไม่ใช่จิตใจ แต่เมื่อคุณจ้องลึกลงไป — กระจกก็อาจสะท้อนความคิดของคุณกลับมา?”

ขนมหวานท่ามกลางดอกไม้และใต้แสงจันทร์

เรื่องราวทั้งหมดเริ่มต้นจาก "ชิ้นเนื้อแปลกๆ ในความทรงจำวัยเด็ก" ของรำไพแม่บ้านแสนธรรมดาในครอบครัวแสนอบอุ่น ซึ่งเธอเล่าถึงแมวที่รักของเธอชื่อ "เจ้านิ่ม" ที่มักจะคาบของขวัญอันเป็นชิ้นส่วนเล็ก ๆ กลับมา…